اثبات خودمون در جلسه‌ها

تو جلسه به نوعی ناظر اتفاقات بودم و خوشبختانه نقشی در گفتگوها نداشتم. خانم / آقای «الف» راه‌کاری رو پیشنهاد کرد و آقای / خانم «ب» هم گزینه دیگری رو برای همون مساله ارایه داد (جنسیت دو نفر تاثیر و اهمیتی در اصل موضوع ندارد).

هر دو پیشنهاد حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد کارایی داشتند و برتری چندانی هم نسبت به هم نداشتن.

هر دو نفر اصرار داشتند که راه‌کارشون نسبت به دیگری کارآمدی بیشتری داره. کم‌کم گفتگوی حل مساله تبدیل شد به مجادله اثبات دو پیشنهاد دهنده.

مساله فراموش شد و تلاش عجیبی برای اثبات توانایی پیشنهاد دهنده و در نتیجه کارآمدی بیشتر گزینه پیشنهادی آغاز شد.

داشتم با خودم فکر می‌کردم تقصیر کدوم‌شونه. بعد یاد اومد خودم هم بارها در همین دام یا دام مشابه افتادم و تمرکزم از مساله به سمت مسایل دیگری رفته از جمله اثبات خودم.

همزمان با خودم مرور می‌کردم استفاده درست از رویکردهای حل مساله و راه‌کارهای اثبات شده مدیریت جلسه‌ها، چقدر می‌تونه این تعارض‌های بی‌پایه و بی نتیجه رو کم کنه.

در نهایت هم این‌طور با خودم به جمع‌بندی رسیدم که هیچ‌کدوم مقصر نبودن، همگی مقصر بودیم. نه جلسه درست سازماندهی شده بود و نه روش درستی برای مواجه با مساله انتخاب شده بود و هیچ‌کس هم یادش نبود که حداقل تلاش کنه که با یک یادآوری مختصر جلسه رو به روال عادی خودش برگردونه. به همین سادگی ۲ ساعت وقت ۸ یا ۹ نفر هدر رفت.

بعدش تو ترافیک برگشت با خودم فکر کردم، من تو اون جلسه چه کاره بودم. اصلا چرا دعوت شده بودم، چرا دلیل دعوتم رو نپرسیدم، چرا کسی از من سوالی نکرد و چرا خودم قبول کردم که برم!