تاوان عدم توجه به ملاحظات ایمنی در ساختمان‌ها را آتش‌نشان‌ها می‌دن و در نگاهی کلان‌تر همه ما

توضیح: آتش‌سوزی بیمارستان گاندی بهانه نگارش این پست است، اما چون نسبت به این مورد خاص اطلاعی ندارم (چه دقیق و چه غیر دقیق) قضاوتی در مورد علت و وضعیت آن ندارم.

بارها از افراد مختلف در مورد سخت‌گیری‌های آتش‌نشانی و اخطارها در مورد نا ایمن بودن ساختمان‌ها می‌شنویم و در اخبار هم می‌خوانیم

بارها شاهد بودیم که مالک یا مالکین نسبت به این اخطارها و سخت‌گیری‌ها بی‌تفاوت بودند یا از آن بدتر تلاش کرده‌اند به نوعی قواعد آتش‌نشانی و ملاحظات ایمنی را به دلایل مانند کاهش هزینه‌ها افزایش چند درصدی در سطح زیر بنا دور بزنند.

تمام این رفتارها مادامی که حادثه‌ای رخ نداده پیامدی ندارد، اما به محض وقوع حادثه:

هم‌وطنانی در معرض آسیب یا مرگ قرار می‌گیرند (مانند آنچه در پلاسکو رخ داد)

سرمایه‌های عظیم اشخاص حقیقی یا حقوقی از میان می‌رود و در دیدی وسیع‌تر سرمایه‌های ملی از بین می‌رود

به طور مستقیم افرادی همانند آتش‌نشانان یا کادر درمان را در معرض مخاطره جدی قرار می‌دهیم.

شاید تمام رخدادهای پیش‌گفته را بتوان معلول یک علت اصلی دانست، همان علتی که ناشی از «نگاه کوتاه مدت» بسیاری از ما به همه چیز در طول تاریخ است. نگاه کوتاه مدت به سرمایه‌گذاری هم از این قاعده مستثنی نیست.

قویا پیشنهاد می‌کنم کتاب «» آقای دکتر کاتوزیان را مطالعه کنید.

ایشان ضمن برشمردن ریشه‌های تاریخی نگاه کوتاه مدت ایرانیان از تعابیر تندی مانند «جامعه کلنگی» استفاده کند که مشخصا از نگاه کوتاه مدت در ساختمان‌سازی و کلنگی شدن ساختمان‌ها بعد از ۲ یا ۳ دهه برداشت شده‌است.

ایران جامعه کوتاه مدت

https://lnkd.in/dTN4uez5

نویسنده: محمدعلی همایون کاتوزیان