وسوسه سرسری گرفتن کار داوطلبانه

آیا می‌توان کار داوطلبانه را سرسری گرفت؟

فارغ از دلیل و نوع کار داوطلبانه با این وسوسه مواجه هستیم که آن را سرسری بگیریم. به نظر می‌رسد برای مدیریت این وسوسه لازم است دو حالت معمول زیر را در نظر بگیریم:
(۱) اگر کار داوطلبانه در حوزه‌های اجتماعی نظیر خیریه‌ها و مانند آنهاست، سرسری گرفتن این کارها، عملا باعث ناامیدی افرادی می‌شود که منتظر نتیجه کار ما هستند.
(۲) اگر کار داوطلبانه مرتبط با زمینه‌های حرفه‌ای مانند انجمن‌های علمی، صنفی و حرفه‌ای است، هر گونه سهل‌انگاری می‌تواند وجهه حرفه‌ای ما را خدشه دارد کند.
در هر دو حالت بالا و برای مقابله با وسوسه سرسری گرفتن و سهل‌انگاری می‌توان موارد زیر را به عنوان خطوط راهنما در نظر گرفت:
دلیل مشارکت خود را در فعالیت داوطلبانه، به روشنی برای خود تبیین کنید.
حد بالا و پایینی را برای مشارکت خود در نظر بگیرید و آن را به سایر ذی‌نفعان اعلام کنید (مثلا هفته‌ای ۴ تا ۶ ساعت کار داوطلبانه انجام خواهد داد – نه بیشتر و نه کم‌تر)
اگر قرار است مدتی در کار داوطلبانه حضور کم‌رنگ داشته باشید یا اصلا مشارکتی نداشته باشید، آن را صریحا اعلام کنید (چیزی شبیه مرخصی).
در صورتی که تمایل به تداوم کار داوطلبانه ندارید، آن را هم صریح اعلام کنید.
داوطلبانه بودن، معادل یا مجوز عدم تعهد، بی‌توجهی یا غیر حرفه‌ای بودن نیست.
اگر کار داوطلبانه روح و روان شما را خراش می‌دهد، آن را آگاهانه مدیریت کنید (حتی اگر منجر به عدم تداوم در کار داوطلبانه باشد).
به کار داوطلبانه به عنوان فرصتی برای یادگیری، آرامش، شکوفایی، شبکه‌سازی، کمک به دیگران یا ترکیبی از آنها بنگرید و نه فرصتی برای سواستفاده!!!
هر وقت دچار تردید شدید به بند اول خطوط راهنما مراجعه کنید (دلیل کار داوطلبانه و تداوم دلیل).