یادداشت‌های پراکنده – تعدد متغیرهای تصمیم‌گیری و انتخاب

به دلیلی داشتم این گزاره رو مرور می‌کردم: دستگاه‌های نامعادله با تعداد نامعادلات ممکن است هیچ ناحیه جوابی نداشته باشند و ناخودآگاه خاطرات و گزاره‌های دیگری هم به ذهنم رسید از جمله:

• مدیری داشتم که همیشه اصرار داشت معیارها متغیرهای تصمیم را به تعدادی مشخص محدود کنم (مانند ۵ تا ۷ متغیر).
• برخی سازمان‌ها فهرست بلندبالایی از ارزش‌های سازمانی دارند – تلاش برای داشتن هر آنچه همه خوبان دارند به صورت یک‌جا!
• وقتی در زندگی شخصی همه چیزهای خوب را می‌خواهیم، تقریبا به هیچ‌یک نمی‌رسیم!
• بیانیه چابک بر ۴ ارزش تمرکز می‌کند.
• اسکرام بر ۵ ارزش تمرکز می‌کند.

به نظر می‌رسه گزاره اول (دستگاه‌های نامعادله با تعداد نامعادلات ممکن است هیچ ناحیه جوابی نداشته باشند) در تمام شئون زندگی فردی، اجتماعی و حرفه‌ای ما کاربرد دارد.

وقتی تعداد معیارها و ارزش‌های فردی و سازمانی ما افزایش پیدا می‌کنه، عملا محدودیت‌های حاکم بر تصمیم‌های ما بیشتر می‌شه و به تبع اون دامنه یا گزینه‌های پیش‌روی ما در تصمیم‌گیری به طور جدی کاهش پیدا می‌کند.

شاید لازم باشه برای تصمیم‌گیری‌های مهم‌ ۵ یا ۷ معیار و ارزش اصلی (مهم‌ترین معیارها و ارزش‌ها) را انتخاب کنیم و بر همان اساس تصمیم‌ بگیریم.

شاید به همین دلیل است که:

• سازمان‌های پیش‌رو تعداد زیادی ارزش را تعریف نمی‌کنند.
• تعداد ارزش‌ها در بیانیه چابک و اسکرام محدود است.
• و نمونه‌های مشابه دیگر

و احتمالا به همین دلیل بود که مدیرم همیشه اصرار داشت تعداد متغیرها و معیارهای تصمیم‌گیری و ارزیابی را محدود کنم!