بار کج به منزل نمی‌رسه، اما ما تلاش می‌کنیم (عادت به تلاش رساندن بار کج به منزل)

طی این چند سالی که علاوه بر کار معمول حرفه‌ای روتین کارهای مشاوره هم می‌کردم، با یک پدیده به نسبت زیاد زیاد مواجه شدم.

تلاش برای تحقق هدف‌های سازمانی بدون در نظر گرفتن زیرساخت‌ها، بلوغ و فرهنگ سازمانی، پیش‌نیازها و سایر مولفه‌های ضروری برای رسیدن به هدف.

در این تلاش‌ها، چند ویژگی مشترک یا کم و بیش مشترک وجود داشته:

۱ توفیق‌های نسبی اولیه و البته ناپایدار – که معمولا با حمایت و فشار مدیران محقق شده

۲ از بین رفتن شواهد موفقیت‌های اولیه در زمانی کوتاه و بی‌نتیجه ماندن تمامی تلاش‌ها در عمل

۳ عدم ریشه‌یابی برای از بین‌رفتن شواهد موفقیت

۴ کمی اتهام‌زنی سازمانی در مورد مقصر عدم موفقیت

۵ انتخاب موضوعی جدید و تکرار چرخه معیوب

این مسیر ظاهرا ریشه‌ای تاریخی داشته که گذشتگان ما رو وادار کرده از «بار کج به منزل نمی‌رسه» به عنوان ضرب‌المثل به کرات استفاده کنند.

از وقتی با رویکردهای حل مساله سازمانی از جمله تحلیل کسب و کار آشنا شدم تلاش می‌کنم، حداقل در کارهای مشاوره موضوعات رو از این دریچه ببینم و در صورتی که تلاش‌های سازمان رو در مسیر همون چرخه تشخیص بدم، بلافاصله اطلاع‌رسانی، هشدار و بعدش در صورت عدم اصلا مسیر، انصراف! (شاید به عنوان طرف مشورت حرفه‌ای‌ترین رویکرد باشه!)

در جستجو برای یافتن ریشه این رفتار به دو موضوع مرتبط به هم رسیدم:

۱ فقدان صبوری

۲ علاقه به موفقیت‌های سریع (Quick Win) و استفاده از میان‌برها

در مقابل این عادت به شخصه، صبوری، بردهای کوچک بعدی و بعد موفقیت‌های بیشتر و بزرگتر رو ترجیح می‌دم! که نیاز به صبوری، طی مسیری بلند مدت و حمایت مستمر دارد.