تکه‌هایی از یک کتاب – چهار هزار هفته (بخش اول)

آنچه در ادامه می‌آید تکه‌هایی از کتاب «چهار هزار هفته – مدیریت زمان برای انسان فانی» است، که توسط «اولیور برگمن» نوشته شده و نسخه فارسی آن با ترجمه «میثم همدمی» توسط «نشر نوین» منتشر شده‌است.

• زندگی نه مساله‌ای برای حل کردن، که رازی برای زیستن است.
• حرص «همه کار کردن» سبب می‌شود هیچ کاری نکینم.
• توانمندی‌های ذهنی اعطا شده به ما به قدری وسیع هستند که به کمک آنها می‌توانیم، طرح‌هایی بی‌اندازه بلندپروازانه تدوین کنیم.
• واقعیت این‌است که زندگی ما بی‌اندازه کوتاه است و در میانه آن چهار هزار هفته سوسو می‌زند.
• نظرسنجی‌های معتبر نشان می‌دهند که ما بیش از هر عصر دیگری خود را تحت فشار زمان حس می‌کنیم.
• نبرد هر روزه با حواس‌پرتی آنلاین را در نظر بگیرید، یا حس دلهره‌آور دامنه توجهمان، به حدی که حتی آن گروه از ما که در کودکی خوره کتاب بوده‌ایم، حالا قادر نیستیم بدون کلنجار رفتن با میل سرک کشیدن به صفحه تلفنمان، به اندازه مطالعه یک پارگراف هم جلو برویم.
• نه تنها چهار هزار هفته ما مدام در حال آب‌ رفتن است، بلکه هر چه میزان ‌کم‌تری از آن برایمان باقی‌ می‌ماند، ظاهرا سرعت از دست رفتنش بیشتر می‌شود.
• بسیاری از ما در مدیریت زمان محدودمان بسیار بد عمل می‌کنیم و این همان مسئله‌ای است که وضعیت را دلسرد کننده‌تر می‌سازد؛ کوشش‌های ما برای حداکثر استفاده از زمان نه تنها مدام با شکست مواجه می‌شوند بلکه اوضاع را بدتر هم می‌کنند.‌
• زمان در دنیای مدرن همچون تسمه نقاله‌ای است که لحظه‌ای از حرکت باز نمی‌ایستد هر لحظه تکالیف جدیدی را پیش پای ما قرار می‌دهد و هرچه سرعت انجام دادن تکالیف قبلی بیشتر می‌شود، این تسمه نقاله نیز سریع‌تر حرکت می‌کند. بدین ترتیب به نظر می‌رسد بازدهی بیشتر صرفاً سرعت این تسمه نقاله را افزایش می‌دهد.
• زمان به کودک نوپایی لجوج می‌ماند هر قدر بیشتر برای کنترلش تقلا کنید و بکوشید آن را با برنامه‌هایتان مطابقت دهید بیشتر از کنترل شما خارج می‌شود. به پیشرفت‌هایی فکر کنید که کمک می‌کنند تا زمان را بهتر مدیریت کنیم.
• افراد وقتی به اندازه کافی پول در می‌آورند تا نیازهایشان را برآورده کنند، نیازهای تازه‌ای در آنها شکل می‌گیرد.
• می‌دانستم که قاعدتاً زندگی باید لذت بخش‌تر، واقعی‌تر و معنا‌دارتر از آن باشد که هست؛ دنیا می‌بایست زیباتر باشد، قرار نبود از شنبه‌ها بدمان بیاید و بی‌تابانه در انتظار فرارسیدن جمعه و ایام تعطیل، روزهای‌مان را بگذرانیم برای رفتن به دستشویی اجازه بگیریم؛ برای مدت‌ها، کل ساعات روزهای زیبا را در ساختمان مدرسه محبوس شویم.
• بهره‌وری یک دام است؛ کارایی بیشتر تنها شتاب بیشتر را در بر خواهد داشت و تلاش برای به سرانجام رساندن وظایف پیشین با شتاب بیشتر صرفا پدیدآیی سریع وظایف ‌تازه به جای آنها را به دنبال می‌آورد. تعادل میان کار و زندگی هرچه باشد، هیچ کس در تاریخ بشریت نتوانسته است بدان دست یابد و قطعا شما هم با به کار بستن نسخه شش کاری که افراد موفق قبل از ساعت ۷ صبح انجام می‌دهند، به آن دست نمی‌یابید.
• مشکل واقعی ما زمان محدودمان نیست مشکل واقعی ما – امیدوارم شما را به باور بدان قانع کنم – که آن را ناآگاهانه به ارث برده‌ایم و به واسطه‌اش تحت فشار قرار گرفته‌ایم مجموعه ای از ایده‌های دردسرساز درباره نحوه استفاده از زمان محدودمان است که همگی تنها بدتر شدن شرایط را تضمین می‌کنند.
• وقتی شما با مطالبات متعدد بمباران می‌شوید راه ساده این است که تصور کنید تنها واکنش ممکن به این مطالبات بهره‌گیری بهتر از زمان است. آن‌هم با کارآمدی بیشتر و سخت‌تر یا طولانی‌تر کار کردن گویی شما ماشینی در انقلاب صنعتی هستید.
• ما به گونه‌ای تربیت می‌شویم که همواره مصالح آتی را بر لذت‌های حال ترجیح می‌دهیم. اما چنین نگرشی در نهایت نتیجه‌ای معکوس به بار خواهد آورد؛ این نگرش ما را از زمان حال بیرون می‌کند و به شکلی از زندگی متمایل به آینده سوق می‌دهد.
• هرچه بیشتر به گونه‌ای وسواسی برای آینده برنامه‌ریزی کنید راجع به عدم قطعیت‌های باقی مانده که همواره پرشمارند اضطراب بیشتری خواهید داشت و هرچه در گذر زمان به خود مختاری بیشتری دست یابید تنهاتر خواهید شد؛ تمامی این گزاره‌ها نمایانگر پارادوکس محدودیت هستند.
• اما هر چه بیشتر با واقعیت محدودیت‌‌ها روبه‌رو شوید و به جای مقابله با این محدودیت‌ها هماهنگ با آنها عمل کنید زندگی‌تان سازنده‌تر، معنادارتر و شادتر می‌شود. البته گمان نمی‌کنم در این‌صورت احساس اضطراب به کلی محو شود؛ به نظر می‌‌رسد حتی در مسیر به آغوش کشیدن محدودیت‌های‌مان نیز محدودیت داریم با این همه هیچ تکنیک مدیریت زمان دیگری را نمی‌شناسم که به اندازه پذیرش واقعیات مؤثر باشد.
• به لحاظ عملی پذیرش محدودیت زمان یعنی سازمان‌دهی روزها با مدنظر قرار دادن این واقعیت که برای تمامی کارهایی که مایلید انجام دهید یا دیگران از شما انتظار دارند قطعاً وقت ندارید، بدین ترتیب حداقل کمتر به خاطر شکست‌هایتان خود را ملامت می‌کنید. از آنجایی که انتخاب‌های دشوار در مسیر زندگی اجتناب ناپذیرند، لازم است به جای اتکا بر انتخاب‌های خودکار یا دل خوش‌کردن به این خیال خام که با سخت‌کوشی و ترفندهای درست مدیریت زمان اساساً نیازی به انتخاب‌های دشوار نیست، انتخاب آگاهانه را بیاموزید و تصمیم بگیرید بر چه چیزی باید تمرکز کرد و چه چیزی را باید نادیده گرفت. در این‌صورت است که می‌توانید در مقابل وسوسه نگه داشتن همه گزینه‌ها روی میز، که در واقع تلاشی است برای القای احساس خیالی کنترل، مقاومت کنید.
• در واقع شما با میل و رغبت و بدون تردید، اهدافی را در پای اهداف مهم‌ترتان فدا می‌کنید.
• مادامی که در واکنش به مطالبات ناممکن مربوط به زمان، خود را قانع سازید که بالاخره راهی برای انجام دادن این ناممکن‌ها خواهید یافت، به شرایط غامض خود دامن می‌زنید حال آنکه با درک عمیق ناممکن بودن این وظایف است که تازه قادر خواهید شد در مقابلشان مقاومت کنید و تمرکزتان را به جای آنها، بر ساخت زندگی معنادار متناسب با شرایطتان معطوف سازید.

برای تهیه کتاب به لینک زیر مراجعه کنید.

https://nashrenovin.ir