تکه‌هایی از یک کتاب – چهار هزار هفته (بخش هفتم)

آنچه در ادامه می‌آید تکه‌هایی از کتاب «چهار هزار هفته – مدیریت زمان برای انسان فانی» است، که توسط «اولیور برگمن» نوشته شده و نسخه فارسی آن با ترجمه «میثم همدمی» توسط «نشر نوین» منتشر شده‌است.

• منصفانه است اگر بگوییم شکیبایی وجهه‌ای بسیار منفی دارد. از یک جهت بدین سبب که هر کاری که نیازمند شکیبایی است، قطعاً ناخوشایند به نظر می‌رسد و به طور خاص‌تر به این دلیل است که شکیبایی به گونه‌ای آزار دهنده کنشی منفعلانه قلمداد می‌شود.

• در دنیایی که برای شتاب تجهیز شده است. توانایی مقاومت کردن در برابر میل به شتاب اختصاص مدت زمان لازم به امور نوعی مداومت در انجام دادن کارهای مهم و کسب رضایت از این فرایند به حساب می‌آید؛ در این حالت، شما دیگر لازم نیست تمامی حس خشنودی‌تان را به آینده موکول کنید .

• هنگامی که ما به مشکلی بر می‌خوریم، به قدری در تحمل آهنگ طبیعی جریان واقعیات به پریشانی دچار می‌شویم که ترجیح می‌دهیم سریعاً به سوی راه حل بتازیم، هر راه حلی که باشد، مادامی که بتوانیم به خود بگوییم در حال حل و فصل امور هستیم، حس تحت کنترل داشتن شرایط را در خود زنده نگه داشته‌ایم. این‌گونه است که به جای گوش فرادادن به سخنان شریک زندگی‌مان با خشم به میانه سخن او می‌دویم، چرا که به انتظار نشستن و گوش فرادادن به او به درستی احساس عدم کنترل اوضاع را در ما شعله‌ور می‌سازد.

• سه اصل شکیبایی عبارتند از:
  • عادت دادن خود به مواجهه با مشکلات،
  • پذیرش روش تدریجی‌گرایی رادیکال،
  • در اغلب موارد، خلاقیت آن روی سکه نداشتن خلاقیت است.

• یکی از وجوه بسیار مهم رویکرد تدریجی‌گرایی رادیکال که در تضاد با اغلب توصیه های متداول در باب بهره‌وری قرار می‌گیرد، این است که طی این رویکرد، شما وقتی زمان مشخص روزانه‌تان برای انجام دادن کاری معین به اتمام می‌رسد، مشتاقید تا از کار دست بکشید، حتی وقتی سرشار از انرژی هستید و حس می‌کنید قادرید کار بیشتری انجام دهید. اگر تصمیم شما این بوده است تا پنجاه دقیقه روی پروژه‌ای معین کار کنید به محض سپری شدن پنجاه دقیقه باید کارتان را متوقف کنید و از آن دور شوید؛ چرا؟ چون همان‌گونه که بویس می‌گوید، میل پیشروی ورای این زمان از پیش تعیین‌شده برانگیزاننده ناشکیبایی ناشی از تمام نشدن کار، حس نداشتن پیش‌روی کافی و هراس از دست نیافتن به چنین زمان ایدئالی خواهد بود.

• در دنیایی ایدئال تنها فردی که برای زمان شما تصمیم‌گیری می‌کند، خود شما خواهید بود. خود شما ساعات کاری‌تان را تعیین می‌کنید، هر کجایی که می‌خواهید مشغول به کار می‌شوید، هر زمان که دوست دارید به تعطیلات می‌روید و به طور کلی در خدمت هیچ کس دیگری نیستید. اما برخورداری از چنین درجه ای از کنترل بهایی دارد که پرداختش معقول نیست.

• حقیقت آن است که زمان کالایی شبکه‌ای محسوب می‌شود، بدین معنا که زمان ارزشش را از تعداد افرادی که بدان دسترسی دارند و هماهنگی سهم زمانی آنها با شما می‌گیرد. یکی از نمونه‌های بارز پدیده‌های این چنینی شبکه‌های تلفن هستند. تلفن‌ها مادامی ارزشمندند که دیگران نیز بدان‌ها دسترسی داشته باشند. هرچه تعداد افراد صاحب تلفن بیشتر باشد، داشتن تلفن برای‌تان سودمندتر خواهد بود؛ برخلاف پول، جمع‌آوری هرچه بیشتر تلفن ها به منظور استفاده شخصی برای شما فایده‌ای نخواهد داشت.

• در شرایطی برابر داشتن زمان فراوان همچون داشتن مقادیر زیادی پول امری مطلوب است. اما اگر شما ناچار باشید همه چیز را به تنهایی تجربه کنید، داشتن همه زمان‌های عالم هم برای‌تان فایده چندانی نخواهد داشت.

• فرد برخوردار از برنامه زمانی منعطفی که به منابع مالی متوسطی دسترسی دارد از فرد ثروتمندی که همه چیز دارد جز زمان بندی منعطف خوشبخت‌تر خواهد بود.

• گام نخست برای جست وجوی خوشبختی این است که همواره درصدد دستیابی به کنترل بر برنامه‌زمانی‌تان باشید.

• به بیانی واضح‌تر نکته این نیست که کار آزاد یا مسافرت‌های دراز مدت یا سیاست‌های کاری خانواده پسند ذاتاً پدیده‌های بدی‌اند؛ مسئله این است که آنها ناگزیر عوارضی به همراه دارند. هر سطحی از دسترسی به آزادی‌های زمانی شخصی، به ناچار به قیمت از دست رفتن سهولت همگامی زمانی با دیگران تمام خواهد شد.

• من چند سال پیش طی سفری کاری به سوئد نسخه ای کوچک از همین ایده را در قالب رسم فیکا تجربه کردم. فیکا لحظه‌ای است که تمامی افراد حاضر در محل کار طی آن از میزهای کار خود بلند می‌شوند و برای صرف کیک و قهوه گرد هم می‌آیند.

• در فیکا اتفاقی ناملموس و در عین حال مهم رقم می‌خورد. طی فیکا، تقسیم‌بندی‌های معمول کنار گذاشته می‌شوند؛ افراد بدون توجه به سن ده یا جایگاه شغلی در سازمان درباره مسائل کاری و غیرکاری با هم گفت و گو می‌کنند.

• یکی از مدیران ارشد سوئدی برای‌م می‌گفت این رسم مؤثرترین راه برای آگاهی یافتن از اتفاقاتی به حساب می‌آید که واقعاً در شرکتش می‌گذرد.

• ارزش زمان نه فقط از میزان زمان خالص در دسترس افراد که از امکان همگام‌سازی آن زمان با سایر عزیزان فرد هم نشئت می‌گیرید.

• ژنرال‌های رومی پیش از همه دریافتند سربازانی که همگام با هم راه‌پیمایی می‌کنند، می‌توانند پیش از تسلیم شدن به خستگی، مسافت‌هایی بسیار طولانی را طی نمایند.

• برخی از زیست‌شناسان تکاملی باور دارند که خود موسیقی – پدیده‌ای که شرح آن از منظر انتخاب طبیعی داروین دشوار است و صرفاً محصول جانبی خوشایند سازوکارهایی مهم‌تر قلمداد می‌شود – احتمالاً در ابتدا در قالب روشی جهت هماهنگ‌سازی گروه‌های بزرگ جنگجویان قبایل نمود یافته است؛ این گروه‌ها می‌توانستند با پیروی از ریتم‌ها و ملودی‌ها هماهنگ با هم به پیش بروند، چرا که به کارگیری سایر اشکال ارتباطی برای نیل به این شکل از هماهنگی بسیار سخت بوده است.

• این‌که شما با زندگی‌تان چه می‌کنید آن قدرها هم مهم نیست. کائنات هم ابداً اهمیتی نمی‌دهد که می‌خواهید از زمان محدودتان چگونه استفاده کنید.

• زندگی شما در مجموع سوسویی کوچک و تقریباً هیچ محسوب می‌شود ذره‌ای در میان یک گستره زمانی نامحدود، یعنی گذشته و آینده کائنات به عنوان یک کل.

• جهان برای‌تان ذره ای اهمیت قائل نیست. به خاطر آوردن این حقیقت که در مقیاس زمانی عالم تا چه اندازه کم اهمیت محسوب می‌شویم به این م‌یماند که بار سنگینی را از شانه‌های‌مان پایین بگذاریم که در وهله نخست متوجه حملش نبوده‌ایم.

• زمان ماده‌ای است که از آن ساخته شده‌ام. زمان رودی است که مرا با خود می‌برد، در عین این‌که من خود آن رودم. ببری است که مرا می‌درد در عین این‌که من خود آن ببرم و آتشی است که مرا می‌سوزاند در عین اینکه من خود آن آتشم.

• شما باید بپذیرید که همیشه کارهای بی‌شماری برای انجام دادن وجود خواهند داشت؛ باید بپذیرید که گریزی از انتخاب‌های دشوار نیست و نمی‌توان جهان را واداشت تا مطابق سرعت مطلوب شما پیش برود؛ باید بپذیرید که هیچ‌گاه نمیتوان از ابتدا موفقیت روابط صمیمی با سایر انواع روابط را تضمین کرد و مطمئن بود که رنجی به همراه نخواهند داشت و باید بپذیرید که وقتی مرگ فرا رسد در مقیاس کیهانی هیچ یک از این موارد اهمیت چندانی نخواهد داشت.

• بنابراین ما به طور طبیعی تمایل داریم تا هنگام استفاده از زمان روزانه‌مان تصمیماتی بگیریم که اولویت نخستشان اجتناب از اضطراب است. به تعویق انداختن کارها پناه بردن به حواس پرتی تعهد هراسی انجام دادن امور حاشیه‌ای و به عهده گرفتن مسئولیت چندین پروژه به‌طور هم‌زمان همه و همه راه‌هایی‌اند که به کمکشان و هم تسلط بر امور را در خود زنده نگاه می‌داریم. نگرانی افراطی نیز به شکلی ظریف‌تر همین نقش را ایفا میکند چراکه با القای حسی ناخوشایند، به ما اطمینان می‌دهد که در تلاش برای تحت کنترل نگاه داشتن امور کاری سازنده انجام می‌دهیم.

• یکی از نشانه‌های متداول مبتلا بودن به این توهم، که سرانجام روزی بر زمان‌مان تسلط کامل می‌یابیم، تعیین اهدافی ذاتاً ناممکن است؛ یعنی اهدافی که همیشه باید به آینده موکول شوند چرا که دستیابی به آنها در زمان حال هرگز میسر نیست.

• تعیین استانداردهایی بالا برای خود، که هیچ کس قادر به برآورده‌سازی‌شان نیست و بسیاری از ما هم هرگز آنها را از دیگران مطالبه نخواهیم کرد به نوعی ظلم به خود است.

• ما بالاخره در سنی خاص، غرق در حیرت در می یابیم که به راستی هیچ کس اهمیتی نمیدهد که ما با زندگی مان چه میکنیم.

• آرامش ذهنی و حس نشاط ناشی از آزادی، نه از طریق کسب تأیید دیگران که با پذیرش این واقعیت به دست می‌آید که کسب تایید دیگران ارمغان آورنده حس امنیت نخواهد بود.

• در صورتی می‌توانید به بهترین شکل ممکن از زمان‌تان استفاده کنید که باور به فرارسیدن زندگی واقعی در آینده‌ای نامعلوم را رها کنید.

• تنها توصیه یونگ برای پیمودن این مسیر آن است که بی ‌سروصدا به امور ضروری پیش رویتان مشغول شوید. مادامی که می‌اندیشید باید ماهیت امور آتی را بدانید به ناچار هزینه زیادی را صرف حدس‌های بیهوده می‌کنید، ولی وقتی با اطمینان صرفاً بر امور ضروری پیش‌رویتان متمرکز می‌شوید، همواره در حال انجام دادن کاری معنادار و مقدر شده توسط سرنوشت‌تان هستید.

• چنانچه مسافر زمانی از هند باستان به دوران ما سفر کند، قطعاً عصر ما را بخشی از کالی یوگا خواهد پنداشت؛ کالی یوگا دوره ای از چرخه تاریخ است که بر اساس اساطیر هند، همه چیز طی آن به سوی فروپاشی حرکت می‌کند. حکومت‌ها سقوط می‌کنند، محیط زیست ویران می‌شود و پدیده‌های آب و هوایی عجیبی سر بر می‌آورند. پناه جویان به سوی مرزها یورش می‌برند و ایدئولوژی‌های نااستوان در جهان فراگیر می‌شوند.

• متوسط طول عمر انسان به طرز مسخره، وحشت‌ آور و رقت‌انگیزی کوتاه است. اما این دلیل موجهی برای یاس مداوم یا زندگی کردن زیر هجوم وحشت و اضطراب ناشی از چگونگی استفاده حداکثری از زمان محدودمان نیست، بلکه مایه تسکین است. باید از چیزی که همواره ناممکن بوده است یعنی تلاش برای بدل شدن به فردی کامل برخوردار از توانایی‌های نامحدود، به لحاظ هیجانی شکست ناپذیر و کاملاً مستقل دست بردارید و در عوض آستین همت را بالا بزنید و کار روی آن اموری را آغاز کنید که به گونه‌ای شکوه‌مندانه شدنی هستند.

در صورت تمایل برای تهیه کتاب به لینک زیر مراجعه کنید.

صفحه اصلی